Celem stabilizacji gruntu jest uzyskanie możliwie najwyższych parametrów wytrzymałościowych podłoża. Proces stabilizacji gruntu na miejscu polega na wymieszaniu rodzimego gruntu lub kruszywa bezpośrednio na budowie z laboratoryjnie dobraną ilością spoiwa hydraulicznego i wodą. Proces stabilizacji gruntu na miejscu pozwala uzyskać podbudowę pomocniczą lub zasadniczą oraz ulepszone podłoże.

W procesie stabilizacji używa się różne spoiwa hydrauliczne – cement, wapno, popioły lub gotowe mieszanki na bazie głównie cementu, wapna i popiołów. Stabilizację wykonuje się także z wykorzystaniem środków jonowymiennych. Stabilizacja gruntu cementem na miejscu polega na rozłożeniu odpowiedniej dawki cementu przy odpowiedniej wilgotności gruntu i dokładnym wymieszaniu na odpowiednią głębokość. Następnie następuje zagęszczenie gruntu, ewentualne profilowanie, po czym uzyskujemy warstwę odporną na ścieranie.

Materiały wykorzystywane do stabilizacji cementem muszą spełniać warunki zawarte w normie PN-S-96012:1997 – Drogi samochodowe – Podbudowa i ulepszone podłoże z gruntu stabilizowanego cementem, gdzie zawarte są. wytyczne odnośnie wymagań technicznych dotyczących użytych materiałów. Norma określa także własności gotowej mieszanki cementowo-gruntowej oraz podbudowy, która z tej mieszanki powstanie. Ponadto norma określa parametry techniczne podłoża z gruntu stabilizowanego cementem, warunki techniczne takiego podłoża, zalecenia odnośnie pielęgnacji podłoża.