Stabilizacja gruntów wapnem i spoiwami wapiennymi przynosi bardzo dobre rezultaty wykonując prace na gruntach spoistych. Do stabilizacji gruntów wykorzystuje się wapno palone mielone wysoko reaktywne, o czasie gaszenia około 3 minut. Podczas reakcji wapna z wodą w wyniku reakcji egzotermicznej powstaje wodorotlenek wapnia, czemu towarzyszy wydzielanie bardzo dużej ilości ciepła. W wyniku wytworzenia dużej ilości ciepła podczas stabilizacji wapnem następuje bardzo szybkie osuszenie gruntu – spada wilgotność gruntu. Orientacyjnie na każdy procent wapna dodany do gruntu jego wilgotność spada od jednego do pięciu procent.
W wyniku obniżenia wilgotności gruntu do wilgotności optymalnej spada plastyczność gruntu (podwyższona zostaje granica plastyczności). Podczas wymiany jonowej występuje zjawisko flokulacji i aglomeracji co powoduje, że grunt plastyczny przekształca się w grunt quasi-piaskowy, który jest podatny na zagęszczanie. Po procesie stabilizacji gruntów wapnem występują także korzystne zmiany długoterminowe. W wyniku zachodzącej reakcji pucolanowej wzrasta w długim okresie czasu wytrzymałość i nośność gruntu.
Grunty przeznaczone do stabilizacji i ulepszania wapnem powinny charakteryzować się wskaźnikiem plastyczności minimum 7%, zawartość ziaren większych niż 40 mm powinna wynosić maksimum 15%, maksymalny udział cząstek organicznych – 10%, wartość wskaźnika piaskowego WP maksimum 30%.